Op bezoek bij een belastingwinkel
Onze blogs
Laatst was ik te gast bij een inloopavond van een belastingwinkel. Een belastingwinkel is een non-profit organisatie die mensen helpt die moeite hebben om hun belastingzaken zelf te regelen. Belastingwinkels worden gerund door vrijwilligers, veelal studenten fiscaal recht en fiscale economie. Zij zijn er voor de mensen die door politiek Den Haag aangeduid worden als mensen met verminderd doenvermogen. De vrijwilligers van deze belastingwinkel helpen veelal ouderen die minder digitaal vaardig zijn en mensen die de Nederlandse taal minder goed machtig zijn.
De eerste client die de vrijwilligers van de belastingwinkel ontvangen is een pakketbezorger. Nog in werkkleding, hij komt direct van zijn werk. Van bezorgen alleen kan hij niet leven, en daarom is hij ook schoonmaker. Hij heeft dus twee werkgevers die allebei loonheffingskorting berekenen over zijn loon. Dat mag niet, loonheffingskorting kan slechts bij één werkgever geheven worden. Daarom moet deze meneer elk jaar een voor hem fiks bedrag terugbetalen aan de Belastingdienst. Niet voor het eerst zien we. Hij is een terugkomende client van de belastingwinkel. Maar elk jaar weer hoopt hij dat het anders is en voelt die terugbetaling als een straf voor hem. Hij heeft toch alles goed gedaan? Hij wordt door de belastingwinkel niet alleen geholpen met zijn aangifte. Hij krijgt ook een briefje met korte, heldere instructies om zijn kleinste werkgever te vragen de heffingskorting te stoppen, zodat de tegenvaller volgend jaar in zijn loon verrekend (en daarmee gespreid) wordt. Het is onduidelijk of hij nu begrepen heeft wat er nu eigenlijk aan de hand is. Het is niet ondenkbaar dat hij bij een van zijn vorige aangiftes ook al zo’n briefje met instructies voor zijn tweede werkgever heeft gekregen.
Het probleem met de dubbele heffingskorting zien ze veel bij de belastingwinkel. Er komen bij hen veel mensen die meerdere banen hebben om rond te komen. Het probleem doet zich trouwens ook voor bij mensen die een baan combineren met een nabestaandenpensioen of een uitkering.
Zo ook bij de volgende client. Zij heeft zelf haar vooringevulde aangifte doorlopen, maar is er van overtuigd is dat ze het fout heeft gedaan. Want er is uitgekomen dat ze ruim 700 euro moet terugbetalen, en dat kan niet juist zijn. Dat geld heeft ze toch helemaal niet? Uit haar inkomensgegevens blijkt inderdaad dat het enorm bedrag voor haar is. Mevrouw was een deel van het jaar werkzaam via een uitzendbureau, maar is ook een half jaar werkloos geweest. Het uitzendbureau heeft namelijk gezegd dat zij een half jaar niet voor ze kan werken. Toen het halve jaar om was is ze weer via hen gaan werken.
Helaas blijkt de aangifte te kloppen. Biedt een betalingsregeling soms iets meer lucht? Ja, heel graag. Dit kan niet voor haar worden geregeld, de belastingtelefoon is op dit moment niet bereikbaar. Ze moet het dus zelf telefonisch aanvragen. Ook zij krijgt een briefje met instructies mee. Mevrouw is opgelucht dat er een regeling mogelijk is, en legt als dank een briefje van vijf voor de studenten neer. Die voelen zich zeer bezwaard, ze weten immers dat het voor haar een veel groter bedrag is dan voor hen. Ze wil het niet terug hebben.
Een medewerker van de belastingwinkel verzucht dat een knop ‘betalingsregeling’ aan het eind van de aangifte voor veel mensen een uitkomst zou zijn.
Als de avond voorbij is vraag ik de studenten wat hen drijft om hier te werken. Alle motivatie die zij nodig hebben komt van de blije reacties van cliënten. Je kan hier mensen écht te helpen. Ik vraag ook enkele studenten wat ze gaan doen als ze afgestudeerd zijn. Dan gaan ze, als het even kan, werken voor een van de grote kantoren. En ze zien dan waarschijnlijk geen enkele particuliere klant meer, enkel grote ondernemingen. ‘Aan particulieren is geen brood te verdienen’.
